Van de week stuurde iemand mij gedeelte door uit 1 Kronieken 16. Vooral de laatste tekst viel mij op. Hieronder even de context.
David heeft de Ark van het verbond van de HEERE in Jeruzalem laten brengen. Ook heeft hij de eredienst geregeld in de tabernakel en de offerdienst. Als alles klaar is, gaat het volk naar huis en David ook. Dat staat in het slot van het hoofdstuk, in vers 43:
'Toen ging al het volk weg, ieder naar zijn huis; en David keerde terug om zijn huis te gaan zegenen.'
Vraag: Er wordt toch altijd gezegd, dat je thuis (of 'in Jeruzalem') moet beginnen? Pas daarna mag je naar je kerk, buurt, enz. En hier lezen we, dat David eerst voor de 'kerk' zorgt en daarna zijn huis gaat zegenen. Is dit dan wel de juiste volgorde? Hoe ga jij hiermee om, is het een worsteling voor je?
Veel zegen toegewenst bij de studie!
Groetjes van Anja
Ik denk vooral dat God op de eerste plaats moet komen.. daarna je gezin en daarna al de rest. Daarom denk ik dat hij eerst voor alles heeft gezorgd en daarna naar huis ging. Ik vergelijk het een beetje met de missionarissen van onze kerk. Ze moeten vaak weg zonder gezin. Het is een offer ook om zoveel van hun kinderen te missen, maar Gods werk gaat voor er moeten zielen gered worden. En dat van hun gezin is in goeie handen. Bedankt alweer voor deze nadenker 💕
BeantwoordenVerwijderenBeetje late reactie, had andere dingen aan mijn hoofd ;) Ben het met je eens , eerst God! En ja zie ik in mijn omgeving ook, pas nog een vrouwtje dat naar Brazilië ging voor een bijeenkomst met leiders daar. Dan moet ze idd haar gezin achter laten. Ze vertelde daar ook een keer over, dat ze tegen God had ik gezegd: ik doe het alleen als U voor mijn gezin zorgt. En dat doet Hij nu al vele jaren voor haar. Zo mooi vind ik dat!
VerwijderenIk denk dat David ons, niet alleen door dit verhaal, laat zien wat de beste volgorde is. Tegen de wereld en aardse wijsheid in....
BeantwoordenVerwijderenBeginnen bij God. Eerst Zijn Koninkrijk zoeken. Zijn zegen ontvangen en die kan je meegeven. David aan zijn volk en meegeven aan zijn huis.
Ik denk dat we de juiste volgorde hebben als we doen wat God vraagt, wat Hij wilt .En ik herken in mijn leven dat ik heel makkelijk God voor mijn karretje kan spannen en dan ook nog met mijn gedachten bij de Bijbel. Niet om slecht te doen of uit kwade motieven. Maar omdat het egoïsme (een van de dingen als straf op de zonde) ook in mij woont. En God vraagt overgave en dienen en oprechtheid.
Ik denk dat als we doen wat Hij vraagt het niet verkeerd kunnen doen. En vooral denk ik dat we uit moeten kijken met oordelen over goed en fout, in zekere zin lopen we dan weer naar de boom van kennis van goed en kwaas. Ik erken dat God God is en weet wat goed is en fout. Hij mag oordelen. Hij mag de weg wijzen. En Hij mag God van mijn leven zijn. Dat is de colgorvodie David koos. Als mens, in gebrokenheid, en wat een voorbeelden gaf David ons mee door alles wat hij geschreven heeft
Dank voor je reactie Petrina, mooi geschreven! Eerst zelf ontvangen, om daarna door te kunnen geven. Wat een mooi principe hè. Net als eerst van jezelf houden, voor je van anderen kunt houden :) Wat een mooie lessen leren we idd uit de Bijbel, ik blijf me erover verwonderen. Zeker doord e voorbeelden spreek het ook zo aan hè.
VerwijderenIk denk dat het belangrijk is dat je God op de eerste plaats zet. Vanavond nog een mooi moment met mijn oudste dochter over gelukkig zijn, nav de Bijbeltekst: zoek je geluk bij de Heer en daarna ook over de Bergrede. Wat wel wat lastiger uit te leggen was. Zo mooi om dit te mogen doen en zo samen over God te praten. Merk ook echt dat als ik de dag met God begin, door een lied te luisteren of een korte Bijbelstudie, dan begin ik de dag echt anders. Toch vind ik dit ook wel een lastige tekst. Hoe moet je het precies zien? Ik merk door mijn hooggevoeligheid ik soms wel moeite heb om naar de kerk te gaan, omdat we lid zijn van een grote gemeente. Een tijdje terug had ik bewust gekozen om thuis te luisteren. Dat gaf me rust. Ik wist alleen niet dat het avondmaal was en ik net een preek had gehoord over aan Jezus voeten zitten, brak ik. Ik huilde omdat ik er zo naar verlangde wel samen bij Jezus voeten te zitten. Ik voelde me falen dat het niet lukte om naar de kerk te gaan. Net op dat moment las ik een quote van Vaderhart.nl 'Ik ben niet boos op jou' je Hemelse Papa. Dat kwam zo binnen. Ik voelde naar mezelf toe oordeel. Maar God veroordeelt mij niet. Hij ziet mijn hart. En dat is denk ik waar het om gaat dat je hart vol is van je Hemelse Papa. Of dat nu thuis is in je gezin of in de kerk.
BeantwoordenVerwijderenHoi Johanneke, dank voor je openhartige, eerlijke reactie! Ik herken het zo, ben natuurlijk ook hooggevoelig ;)soms is mijn hoofd erg vol en blog ik even niet. Haha, vandaar deze late reactie. Ik geloof met heel mijn hart dat al dit soort dingen God niets uitmaken. Net zoals jij zegt: Hij ziet ons hart. Gelukkig maar he.
VerwijderenMaar ik herken het wel hoor. En wat mooi dat je met je dochter kon praten over het geloof. Dat zijn zulke gouden momentjes he. En idd, het is zo goed om de dag met God te beginnen en alles in vertrouwen aan Hem over te geven. Hij leidt alles.
Hoe je dat voorval over de kerk en thuis beschrijft, dat kan ik gewoon bijna voelen hoe jij dat toen voelde. Ook je verlangen naar het zitten aan Jezus' voeten. Ik ervaar dat ook, zeker na een periode van strijd, dan heb ik echt behoefte aan het Avondmaal. Gelukkig verkeer ik nu in kringen, waarin dat ook gerust thuis kan met 2 of 3 mensen. Dat is zo fijn!
Mooi hè, die stukjes van Vaderhart, ik ben blij dat ik ze heb ontdekt! En blij voor jou, dat je precies op het goede moment las dat Papa niet boos op je is. God is zo goed!
Zelf ervaar ik het ook dat het er echt om gaat dat je hart vol is van Papa. Ik wilde komende zaterdag naar de 'Hoe God naar je kijkt' conferentie, toen toch weer afgezegd omdat ik dacht dat ik beter thuis kon blijven, daarna toch weer aangemeld.... omdat ik voelde dat ik die dag gewoon nu even nodig heb en mag hebben van Papa. Zo gaat dat soms....
David wenst als een profeet en koning het Joodse volk alle lichamelijke en geestelijke welvaart toe. Dan keert hij terug om de leden van zijn huisgezin te zegenen, die geen deel namen aan de ceremonies. En daar ontmoet hij ook Michal met haar bittere spot.(2 Samuel 6:20)
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet zo goed wat je bedoelt met "in Jeruzalem beginnen". Ik vind het mooi dat er zo'n groot feest gevierd werd omdat de ark van de HEERE de stad binnenkwam en op zijn plaats gezet werd, men in de tent. David bracht brandoffers voor het aangezicht van de HEERE, en dankoffers. En daarna wil dat degenen die thuisgebleven zijn uit zijn huishouding ook zegenen. Zijn hart stroomt gewoon helemaal over. Hij is vol van het feit dat de tabernakel van Gods aanwezig is in Jeruzalem.
Misschien is dat het wel. Dat we zo graag willen delen, van al dat moois dat God geeft.
Hoi Aritha, het 'beginnen in Jeruzalem' is een soort gezegde waarmee mensen willen zeggen, dat je i.p.v. van alles buitenshuis voor de Heer doen, beter eerst in eigen huis kunt beginnen. Ik kan het verder ook nergens vinden, maar heb het wel horen zeggen.
VerwijderenHé Anja, en ook leuk dat je mijn foto gebruikt!
VerwijderenHeee Aritha, beetje late reactie, heb even weinig geblogd, beetje druk hoofd... o, is dat jouw foto? Niet gezien, maar ik vind hem prachtig! En mooi wat je schrijft: dat Davids hart overstroomde! Denk dat dit zo waar is. En ben blij dat jij dit noemt, dankjewel!
VerwijderenIk sluit me aan bij de reactie van Aritha. Voor mij is dit totaal geen worsteling. Volgens mij moeten we niet vergeten dat David een beeld is van de toekomstige Koning, Christus. Als ik de zin in die context lees dan valt het te begrijpen. Natuurlijk zorgt David als koning voor de ark, het volk en als laatste voor zijn gezin. Maar wij zijn geen koning bij mij zou het niet opkomen om deze tekst op mezelf toe te passen. Bovendien ging God in het Oude testament heel anders om met Zijn volk. Hij hield hun aan de geboden omdat zij gezegd hadden dat zij de wetten van God wel konden houden. In Jozua 23 en 24 houdt Jozua het volk God wetten voor. En het volk zegt tot 3 keer toe dat zij de Here zullen dienen; Jozua 24: 16, 21, 24. Maar we weten wat er gebeurd is. Ze konden het niet. Ook wij kunnen het niet. Maar wij hebben Christus die het Volbracht heeft. Dat ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid, maar wij mogen wel weten dat er Genade en Liefde is.
BeantwoordenVerwijderenMisschien moeten we niet al te bang zijn dat we het verkeerd doen. De reactie van Johanneke trof mij. Haar verdriet om de keuze die ze gemaakt had en daarbij het avondmaal miste. Maar ook haar conclusie dat ze zichzelf veroordeelde. Daarna haar vreugde omdat God haar gezegend had, zelfs thuis. Ja, ik geloof dat God zo is. God gaat met ons om door een relatie en omstandigheden en niet zozeer door hoe het zou moeten.
Hoi Rinske! dank voor je reactie. Ben een beetje laat met m'n reactie, beetje veel aan m'n hoofd gehad... Mooi hoe je opmerkt dat deze tekst eigenlijk niet ons betreft, maar echt koning David. Zo had ik het nog niet bekeken...
VerwijderenEn idd: eens dat we niet te bang moeten zijn om het fout te doen, daar betrap ik mezelf ook soms nog op. God is idd een God van relatie, niet van regels en wel/niet moeten/mogen. verhelderend weer, alles zo bij elkaar! Ik ga snel een samenvatting schrijven. Ik zag net pas je vraag of ik kan zien of jij mij volgt op Google+ . dat is idd het geval. Maar er is even geen nieuw nadenkertje geweest.... Komt snel nu hoor!
Doe het alsjeblieft lekker rustig aan, hoor!
VerwijderenDankje Rinske!
Verwijderen